Pedagogisch MedeZwemster

Zwemles, wie is er niet groot mee geworden? Voor de meeste kinderen een feestelijke gebeurtenis, afgezien van HET GAT dan… Er moet tenslotte iets vervelends overblijven in de herinnering van elk kind aan de zwemlessen, wanneer ze later groot zijn. Tenminste, zo lijkt het soms. Als ervaren langs-de-rand-zit-ouder, de tropische temperatuur trotserend, heb ik mij echt vaak, met kromme tenen in mijn oerlelijke overschoenen, verbáásd over de pedagogische vaardigheden van de badmeesters- en juffen. De meeste hebben die namelijk niet. Nada, noppes, nul-komma-nul. Waarom wordt een mens zwemjuf? Omdat je het leuk vindt om met kinderen te werken, toch? Maar vanwaar dan dat ONTZETTENDE ONAARDIGE GESCHREEUW de hele tijd?! Ik snap ook wel dat een kind, die met moeite zijn neus boven water weet te houden, water in zijn oren heeft staan en daardoor alles minder goed hoort, maar dat moet toch anders kunnen? De meeste 4 en 5 jarigen zijn bovendien helemaal (nog) niet gewend aan luid schreeuwende volwassenen (schreeuwende medekinderen is uiteraard een ander verhaal). Daar wordt een kind BANG van en een kind met angst leert niet lekker. Daarom een pleidooi voor een nieuwe functie: Pedagogisch MedeZwemster. Door zwemscholen in te huren bij de SKSG, waar zij beter bekend staan als Pedagogisch Medewerksters. Keien in het geven van Emotionele ondersteuning, Informatie en Uitleg. Kanjers in het bieden van Structuur met Respect voor de autonomie van het kind. Dan hoeft er in geen enkele zwemschool meer geschreeuwd te worden en je zult het zien: zwemt elk kind niet met angst, maar met PLEZIER, zélfs door HET GAT, let maar op!