Ons kind is een sportkind. Dat vinden wij natuurlijk geweldig, we hebben dat niet voor niets van jongs af aan gestimuleerd èn zelf fanatiek het goede sportvoorbeeld gegeven. Bovendien is sporten gezond, ontwikkelt het de motoriek en leert het een kind omgaan met winnen, verliezen, zijn eigen grenzen en die van anderen. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk het plezier in het sporten. Toen zoon kleiner was en zelf nog niet aan sport deed, tenminste, niet in clubverband dan, konden wij zelf nog actief aan competitiewedstrijden deelnemen. Elke zaterdag stond ‘in het teken van’. Kind werd, voorzien van de nodige ‘hoe vermaak ik mij in een sporthal attributen’, tijdens de warming up van vader overgeheveld naar moeder, inmiddels bezig met de cooling down. Honderden overvolle wasmanden verder, is zoon dus zelf Een Sporter geworden. Druk om wat hij overdag aan moet maakt hij zich (nog) niet, maar o wee wanneer er een sporttenue aangetrokken moet worden, dan opeens komt het er serieus op aan: “Ja, dûh, dáár kan ik toch niet in voetballen!”. Een fijne zachte hippe joggingbroek van de Hema? Daar hoef ik echt niet meer mee aan te komen. Dry fit met climatecontrol moet het zijn. Bij elkaar passend en het liefst van een bepaald merk. À la Dolf Jansen wil meneer alleen nog maar op hardloopschoenen de buitenwereld tegemoet treden. Tijd om zelf als ouder aan sport te doen is er alleen nog ergens tussen de bedrijven, de wedstrijden van zoon en het blessureleed van jezelf door. Dan maar sport kijken en daar, waar het oude vergane sportglorie lijf het nog toestaat, meedoen met zoon. Alles beter dan niks doen, roept de ware sportspirit! En zo schaatsen, hardlopen, fietsen, skiën, zwemmen wij ons een slag in de rondte. Drinken we op zaterdag, in alle vroegte, kantinekoffie die alleen te doen is om en nabij een voetbalveld. Lopen we te blauwbekken langs de ijsbaan. Staan we op zondagmiddag de verspringbak te harken bij de Noord Nederlandse kampioenschappen atletiek en wassen, wassen, wassen.
De zaterdag, de zondag, eigenlijk vaak bijna de hele week, staat ‘in het teken van’, héérlijk!
Wij hebben het best lang weten tegen te houden, schietapparaten. Tot hij bijna 3 jaar was, jawel. Om nou te zeggen dat er toen geen houwen meer aan was zou zwaar overdreven zijn, maar het was wel het moment dat ik zelf mijn ideaalbeeld van een geweldspelletjes-loze opvoeding maar heb laten varen en ging toegeven dat het nodig blijkt, in een jongensleven. Een jongen gaat schieten, of je het nou leuk vindt of niet. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk, maar dat gold helaas niet voor onze zoon. Die houdt wel van een lekker schietpartijtje op zijn tijd. Nu hij een stuk ouder is, dealen we echter met andere koek, het onschuldige piewpiew pistooltje is vervangen door vlammenwerpers, mortieren en landmijnen op elk scherm dat maar voor handen is. Waar heb ik mij destijds druk over gemaakt, denk ik nu, láát die jongens toch. Vandaag de dag gaat het namelijk om veel grotere dilemma’s. Want er zijn Wii’s, X-boxen, IPads en computers, óveral games en filmpjes. Wel of niet op de IPad kijken naar You Tube filmpjes, hoe lang op de Wii, welke games wel of niet? En wanneer wordt al dat gegame en kijken naar schermpjes eigenlijk schadelijk voor mijn kind? Het lijkt of er nog niemand is die het precies weet, het wordt in elk geval flink onderzocht en de meningen over dit onderwerp lopen behoorlijk uiteen. Dus ben je als ouders op je eigen intuïtie en gevoel aangewezen en zul je, om te weten te komen wat jouw kind wel of niet aankan, goed moeten kijken naar hem. Door een klein onderzoekje te doen bijvoorbeeld, tijdens een ‘zoon en vriend samen achter de Wii momentje': "Zullen we samen? Dan kan ik eerst een beetje zien hoe het gaat. Ik schiet, ik schiet! …..Ik heb geschoten! Coooool!"Terwijl Cobra Cadabra uit de Wii dingen brult als“aaaaaargh, ik wil nú frisdrank! Bodemlikkende algvis, mmm!”, roepen de vrienden tegen elkaar: "Ok, doe jij die algvisdinges, doe ik de ambrosia! Kom, ik help je! Wacht even, wacht even, HELLUP!"“OK, @€#%£¥, aaargh, haha! Wàt nou groentje!”, roept Chill Bill. "Kom, wij moeten elkaar vertrouwen, nu knallen we ’m dood!"“Vandaag is het een slechte donutdag, waar heb ik dat aan verdiend”, murmelt het verslagen monster. "Vèt, HaHá, dat zal die griezels leren!" Mijn conclusie? Láát die jongens toch, over een paar jaar lachen we hier, hopelijk, ook weer om.
