Zakmes

Zoon werd 9 jaar en wilde als cadeau een zakmes. Een échte uiteraard. Van Victorinox. Uit Zwitserland. Rood met een wit kruis er op. Ik kreeg al klotsende oksels bij het idee. Beide oma’s bevestigden mijn angst dat mijn kind binnenkort per ongeluk een peuter uit de buurt zou gaan vermoorden met zijn enge mes door met rollende ogen: "Je geeft een kind toch geen zakmes!” te gillen. Jongen van NOG MAAR 9 met een LEVENSGEVAARLIJK MES!
Ik moest even aan het idee wennen besloot ik uiteindelijk als stoere moeder. Bovendien pleit ik als pedagoog in de kinderopvang altijd voor het geven van meer vrijheid en vertrouwen aan kinderen:“Een kind kan meer aan dan jij denkt”, “Leven ís gevaarlijk”, "Het gaat hier over de autonomie + de ontwikkeling van zelfvertrouwen” en “Jongens hebben andere behoeften dan meisjes, daar moet je als pedagogisch medewerkster rekening mee houden”. Dat zakmes moest er dus maar van komen. Gelukkig vond ik via Google uit dat er tegenwoordig gewoon heuse kinderzakmessen bestaan, een cadeautje van onze controlemaatschappij? Veiligheid boven alles! Het mes heeft in plaats van een punt aan het eind, een afgeronde punt. Daar moest ik het mee doen vond Victorinox en deze werd aangeschaft. 
Met een stralend gezicht werd cadeau twee met cadeau één opengesneden terwijl ik écht mijn best deed om niet de hele tijd “Kijkuit-pasop-laat mij anders maar” te roepen. De andere kant op kijken bij het herhaaldelijk inklappen van het vlijmscherpe mes, langs de net-negenjarige-vingertjes, heeft mij door dit moeilijke moment heen gesleept. Nadat Vader het mes nog even had geslepen, want “Hij kan nog wel wat scherper”, werd het ‘moordwapen’ aan de broeklus gehangen met de bijgeleverde ketting (om de nek met vrolijk rood koord kon ook, maar daar werd ik keihard om uitgelachen) en ging hij naar buiten, óp naar DE BUURTKINDEREN! Binnen twee tellen stonden deze buurtkinderen met bloedende vinger om een pleister te vragen, ze hadden éven willen voelen aan het mes… Sindsdien wordt het zakmes met GROOT RESPECT en voorzichtigheid behandeld. Spelen, leren, ontdekken, het kán gevaarlijk zijn, maar daar zit nu juist de prachtige uitdaging en leerervaring. Leven ís gevaarlijk, geen ontkomen aan voor onze kinderen! Kan je ze maar beter gewoon een zakmes geven voor hun 9e verjaardag.

Logistiek-stress

“Hoera, de scholen zijn weer begonnen!” Veel ouders zullen mee juichen met de spandoeken boven de straat. Helemaal nu het wel herfst lijkt, het regent alsof de zon nooit geschenen heeft en de ‘LEUKE ACTIVITEITEN’ zijn uitgeput. Toch is het een dubbel gevoel: túúrlijk is het fijn om weer in een ritme en vaste structuur te zitten met elkaar, alles lekker duidelijk en overzichtelijk. Tenminste… EERST MOET DE HAAL- EN BRENG LOGISTIEK NOG GEREGELD WORDEN! En dat vereist tegenwoordig bijna hogere wiskunde van ouders. Want ook al zijn er inmiddels steeds meer scholen met een continurooster, clubs en verenigingen zijn daar nog niet op ingericht. Alle trainingen, lessen en bijeenkomsten worden daardoor gezellig op de woens- of vrijdagmiddag gepland, of, op de andere dagen, vlak voor, tijdens of na etenstijd. Maar gelukkig hebben wij ouders ELKAAR! Met zweet op het voorhoofd, want we zijn net op tijd voordat DE BEL gaat, klampen we ons aan elkaar vast op het schoolplein: “moet jouw zoon toevállig ook op maandag voetballen en kan mijn dochter dan misschien met jullie mee?, dan kan ik volgende week woensdag wel met 5 kinderen op de fiets (helaas heb ik die dag DE AUTO nl. niet) naar atletiektraining, mits iemand anders ze dan terug kan brengen, want ik moet dan mijn dochter ophalen van streetdance én nog boodschappen doen”. Tijdens werktijd, want wanneer moet het anders, whappen we er op los in de GROEPSWHAPP ‘voetbaltraining’ of ‘musicalclub’. Wie gaat wanneer, hoe en welke kinderen brengen e/o halen. Topsport van de bovenste plank! Nog 8 weken, dan begint
DE HERFSTVAKANTIE…