Kinderfeest XXL

Groep 8 en elf jaar geworden, dat vroeg om een goed kinderfeest, want waarschijnlijk het laatste feestje in zijn leven dat zo genoemd mag worden. Dus toog deze familie op de heuglijke dag in gezelschap van tien andere jongens met drie auto's, richting het klimbos: spektakel verzekerd!

Waren de eerste stoere krachttermen bij het aanzien van het klimgebeuren niet van de lucht, na het aantrekken van de klimgordel met karabiners en katrol,  transformeerden de boys opeens allemaal in alles-durvende-mij-krijg-je-niet-bang-macho-mannetjes. Het verplichte instructieparcours op één meter boven de grond deed daar nog eens een extra schepje bovenop. 'Dit is vet makkelijk,  man!', 'Ik heb dit echt al hartstikke vaak gedaan' en: 'Ik ben al eens in een klimbos geweest dat véél hoger was', klonk het met aangezette zware stemmen. Tot de eerste boom...

Opgesteld in een rij, met de jarige voorop, kwam het besef dat het nu menens werd en het de bedoeling was om om de beurt naar boven te klimmen, en zo van onderaf leek het daarboven best hoog. Langzaam verdween de bravoure, werden de regels nog eens doorgenomen, de gordels nogmaals getjekt en de vraag: 'Meester, wat moet je doen wanneer je halverwege bent en je durft echt niet verder?', moest nog een keer herhaald worden, aangezien de instructeur hem niet verstaan had. Kortom: de heren waren er klaar voor.

Met respect voor veiligheid, zichzelf en elkaar klommen ze er lustig op los en langzaam maar zeker kwamen de lage stemgeluiden weer terug, ook al klonken die nu toch iets anders. Bij de laatste, tevens hoogste én langste tokkelbaan over het water, besloten de heren om halverwege 'in het water te tuffen', blijkbaar het ultieme toppunt van mannelijkheid. Hessel werd daarmee de held van de dag. Niet omdat hij op dramatische wijze net het einde van de tokkelbaan niet haalde, daardoor halverwege de kabel stil kwam te hangen en vervolgens gered moest worden door een medewerker met een heuse hulplijn, daar hoorde je niemand over, dat heet Respect. Nee, Hessel was de bink, want hij had maar liefst twaalf keer in het water getuft.

Turbotienertaal

Zoon is tien en daarmee nu officieel een tiener, prépuber, teenager, jongeling en een halfwas. En bezig met woorden. Tenminste, zolang hij die niet hoeft te gebruiken in een gesprek met een volwassene, zijn ouders in dit geval, want dan zegt hij het liefst niks, nada, noppes, niente. En of je nu van een gesprek kunt spreken wanneer twee tienerende soortgenoten iets tegen elkaar zeggen? Het is mij soms een raadsel. Ter illustratie:

' Jo gast, wat gaan we doen?'

' Kweet nie, turn up the bass?'

' Kzou eigenlijk met Wouter-knauter-gordeldier spelen vanmiddag, maar die liep weer te nakken.'

' Lekker dan voor je, hij is een poeloe.'

' LOL! Hij kan wel goed skaten.'

'Ja, moddervet en Skills, maar kan ik ook Pro.'

' En je moeder heet Henk.'

' Puddie! Ga naar huis en ga het vieren, haha.'

Zoals je ziet wordt hier én heb ik, niets te veel gezegd. Van het woord 'nakken' weet ik inmiddels de betekenis. Nakken doet iemand die belooft met je te gaan spelen, maar op het laatste moment afhaakt, ook wel een 'nakker' geheten. Van de andere woorden weet ik het niet en ik kom er waarschijnlijk ook nooit achter, want op een vraag aan een tiener krijg je immers geen antwoord. Maar deze moeder liet zich niet kisten, dus probeerde ik het eens in hun eigen taal: 'Yo bro's, laat mij eens knoow wat een poeloe is?' Grootse stilte en stomverbaasde blikken vielen mij ten deel. Ik kon maar beter een 'smikkelbeer gaan nemen' en moest vooral 'mijn moedertaal gaan praten', want dit was 'te weird'.

Dus heb ik maar eieren voor mijn geld gekozen en me erbij neergelegd, want tussen al dat woordgeweld komen gelukkig soms, héél soms, pardoes en onverwacht, ook mooie, bijna poëtische woorden tevoorschijn, zoals laatst bijvoorbeeld: 'Als ik een eendagsvliegje zou zijn, zou ik die dag alleen maar zo hoog mogelijk willen vliegen'.

Zal dus vast wel weer ergens goed voor zijn, die tienerturbotaal.