Voor het eerst naar de crèche. Volgeladen fietstassen, want je weet maar nooit of het handig blijkt om een extra fles, luiers, knuffels, een paar bananen, rompertjes, plakjes worst en autootjes bij ons te hebben. Buikpijn en allerlei vluchtgedachten bedenkend zoals: “heb ik die baan nu echt nodig” en "wat doe ik mijn kind aan met al die vreemde, vervelende en gemene andere kinderen”. Om nog maar niet te spreken van de leidsters: “Ik ga mijn kind gewoon achterlaten bij wildvreemden, ik lijk wel gek!” En toch stond ik opeens binnen, want zelf werkend in de kinderopvang wist ik natuurlijk ook wel dat je een kind geen groter plezier doet dan met andere kinderen te spelen en van ‘kinderopvang gun je elk kind’.
Mijn hand werd losgelaten. De wenperiode kon beginnen: Bedoeld om het kind in stapjes te laten wennen aan de andere kinderen, de leidsters en de nieuwe situatie: ouders weg, maar komen echt weer terug. Snotterend kreeg ik van de lieve leidsters een doos tissues, een kop koffie en een stapeltje tijdschriften. Ik werd in de ‘pauzeruimte’ neergezet, nadat ik net voor wel een heel uur (!) afscheid had genomen van mijn kind, dat vrolijk naar mij zwaaide en aan de hand van de leidster meeliep naar alle andere kinderen in de zandbak… Daar zat ik dan, moeder van een kind dat het waagde om zich te ontwikkelen tot een zelfstandig individu.
Voor het eerst groep 6. Vaders en moeders mogen nu écht niet meer mee de klas in. Sterker nog, meelopen het schoolplein op is ‘not done’ en niet meer nodig. Met de hele klas een voetbaltoernooi georganiseerd op het buurtveldje. Zondagmiddag, ouders wordt nadrukkelijk verzocht na de brengservice weg te wezen. Het betreft hier namelijk een besloten ‘feest’. Daar sta je dan, wéér, met buikpijn, ouders van kinderen die het wagen om zich te ontwikkelen tot een zelfstandig individu. Het schijnt nog een tijdje te duren, dat loslaatgedoe. Was er voor elke fase maar zo'n wenperiode.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten