Opeens zie je het. Je had het al wel eens eerder gezien, heel even, in een flits, maar dan was het al weer weg. Gelukkig maar, want het hoorde nog niet. Maar nu, nu is het er opeens, BOEM! Je kind is EEN MENS geworden. Je ziet het niet alleen bij je eigen kind, maar ook bij zijn vriendjes en vriendinnetjes. Een ‘move’ die ze maken, een blik of bepaalde oogopslag, een verhaal dat ze vertellen, een houding die ze aannemen, woorden die gebruikt worden. Het klopt allemaal opeens. Waar je eerder kon lachen om het stuntelige, onhandige gedrag, wordt het nu serieus, zo lijkt het. Het ziet er niet meer schattig, aandoenlijk en kinderlijk uit, maar écht, volwassen, professioneel soms bijna. Dé periode om vaardigheden te leren. Als ouder zie je je kind dingen doen waarvan je niet wist of dacht dat hij ze kon: als een volleerd hoogspringer springt je kind rugwaarts over de lat, nadat hij uiteráárd eerst zijn aanloop heeft uitgemeten. Of bespeelt hij zomaar de gitaar a la Jimi Hendrix. Volgens ‘de boekjes’ de normaalste zaak van de wereld, ‘de ontwikkeling van het schoolkind van 9 tot 12 jaar’ geheten: “Je kind gaat op zoek naar zijn sociale identiteit: hoe zien anderen mij? Bij welk groepje hoor ik? Schoolkinderen zien de wereld als een plek vol kansen en mogelijkheden en hebben een natuurlijke drijfveer om deze ook te benutten”.
En net wanneer je je fantasie de vrije loop laat en je je kind al voor je ziet als profvoetballer, musicalacteur, beroeps tennisser, bestseller-schrijfster of top manager, wordt het sprookje door de toekomstige Messi bruut verstoord. Terwijl hij op zijn kop op de bank ‘zit’ roept hij om een doekje, want hij heeft net geprobeerd of hij zijn drinken ook ondersteboven op kon drinken… Hè gelukkig, het gaat al zo hard, die ontwikkeling (om dat cliché er maar weer eens in te gooien).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten