Kipkluiven en een vlinderstrik

Al meer dan een week is hij er mee bezig. En hij niet alleen als ik de andere ouders mag geloven. Ze zijn er allemaal mee bezig: Hét Kerstdiner. De moeder van Tom gaat pizza's bakken, Rosa maakt zelf cakepops en Kees gaat zijn bewegende en zingende kersthoed op doen. "We hebben meer kinderen in de klas hè, dit jaar!" roept hij tegen Vader, "je moet er dus 30 maken!". 's Ochtends vertrekt Vader in alle vroegte richting supermarkt om er zoveel mogelijk te bemachtigen. Hij komt de moeder van Boris tegen, haar kar volgeladen met bladerdeeg en verschillende soorten knakworst, rekening houdend met de diversiteit in de klas.

En waar de ouders de hele dag staan te zwoegen en zweten in de keuken, lopen ze op school al op te scheppen over hoeveel en wat er gegeten gaat worden en wie dit jaar het ‘klassenrecord kipkluif eten’ gaat verbeteren. De juffen beloven dat zij jurken aantrekken vanavond, maar dan moeten de kinderen ook allemaal deftig doen. Nu is Zoon nog niet zo van de nette pakken, maar hij snapt inmiddels wel dat het aantrekken van mooie kleren bij een feestelijke gelegenheid min of meer verwacht wordt door de omgeving en tja, de ‘ik-wil-er-toch-ook-wel-bij-horen-fase’ is pril, maar inmiddels begonnen. Het hagelwitte overhemd mèt vlinderstrik gaat dus, tot mijn stomme verbazing, warempel gewoon aan, terwijl ik sentimenteel een traantje wegpink alsof hij gaat trouwen ofzo. Ik doe zelfs een poging om wat gel te smeren, maar er zijn blijkbaar (nog wel) grenzen.

Opgewonden en met een tas vol kipkluiven schuift Zoon aan de lange kerstige tafel aan, een groot haardvuur brandend op het digibord. Vanaf hier is het verboden voor ouders.

Met een te dunne, te zoute, doch zelfgemaakte kom snert en een lauw gluhwijntje uit een plastic beker, dat gelijk naar je hoofd stijgt, kletsen wij, op het schoolplein, rond de vuurkorf, naast de levende kerststal, begeleid door live muziek, gezellig en met koude tenen het uur vol. Tot de eerste uitgelaten en redelijk verwilderde kerstfeestgangers met hoogrode wangen komen melden dat het supercool was, dat Hessel het klassenrecord kipkluif eten verbroken heeft met 6 (!) en dat ze nu eigenlijk ook wel een beetje buikpijn hebben en misselijk zijn, de wangen ondertussen verblekend naar krijtwit. Na een half uur zoeken naar het meegenomen bestek (voorzien van naam, dat scheelt) en natuurlijk wéér die fietssleutel, gaan we weer naar huis.
Mooie traditie toch, dat kerstdiner op school.