Zat ik op de eerste schooldag na de vakantie nog op te scheppen dat mijn kind zelf eigenlijk nog geen behoefte had aan ‘alleen naar school fietsen’: een dag later was het opeens zo ver.
Samen met nog een van de laatst overgebleven ophaalmoeders had ik het er op die dag over. Dat we het helemaal niet erg vonden dat onze kinderen nog niet taalden naar zelfstandig naar school en naar huis gaan, in tegenstelling tot zo’n beetje bijna alle andere kinderen van groep 7. Dat we gráág en met plezier ons kind ’s ochtends naar school brachten, ook al moest dat de laatste tijd steeds vroeger, want er moest namelijk wel eerst gevoetbald worden. En we vonden het ook nog eens gezellig om ze ’s middags weer op te halen. Konden we leuk dit soort gesprekjes voeren tot de bel ging. Kortom: wij hadden geen probleem en onze kinderen ook niet.
Tot die avond tijdens het eten, dus. Daar was ie ineens, dé vraag: ‘Wanneer mag ik eigenlijk alleen naar school fietsen?’ Met stomheid geslagen en me verslikkend in een sperzieboon uit eigen schooltuinoogst, kon ik, nog net niet in paniek en als een heuse zelfbewuste , moderne en vrijdenkende moeder, zeer pedagogisch verantwoord uitbrengen: ‘Wil je dat dan?’ Wat, achteraf gezien, een domme vraag bleek te zijn, want na het logische antwoord: ‘Ja, natuurlijk wil ik dat, want ik ben nu tien’, stond ik met mijn brave rug tegen de muur en kon ik geen kant meer op. De boontjes hoefde ik niet meer, want er zat opeens een knoop in m’n maag. Volgens Vader had ik dit toch al ‘eeuwen geleden aan moeten zien komen’, zoals hij, kennelijk. En, volgens Vader hoefde ik me niet zo druk te maken, want Zoon was er overduidelijk aan toe en was er fietstechnisch helemaal klaar voor. Ik had blijkbaar last van een typisch gevalletje van selectieve waarneming, oftewel de zogenaamde blinde (moeder)vlek.
En daar ging de kleine zelfstandige de volgende ochtend, rugzak om, zwaaiend en niet meer achterom kijkend, tenminste, dat denk ik, want ik kon het door mijn tranen niet goed zien. Mijlpaal nummer zoveel, hoezee! Ik dacht dat het makkelijker zou worden naarmate ze ouder werden…
Terwijl ik ’s middags gespannen op het tuinbankje zat te wachten op de veilige thuiskomst van Zoon, vertelde een buurvrouw dat ze hem ’s ochtends had zien gaan en ons had zien staan zwaaien. No way, dat haar kinderen óóit alleen naar school zouden gaan. Ze zou ze blijven brengen tot ze afgestudeerd waren, of ze dat nu leuk vonden of niet. Ik ben gelukkig niet de enige, met zo’n blinde moedervlek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten