Pagina's

vrijdag 27 maart 2015

Gewoon speciaal

Ik weet nog goed dat wij voor het eerst met onze kersverse, bijna tweejarige, zoon gingen wandelen in de buurt. Wat voelde ik me trots en speciaal. Iedereen keek naar ons. Dat idee had ik tenminste, maar ik denk dat het ook echt zo was. We vielen blijkbaar nogal op, met onze kleine Chinees. Heel stom waarschijnlijk: ik had me van zo’n beetje alles van tevoren een voorstelling gemaakt, behalve dat we zo in het oog zouden springen met z’n drietjes.

Inmiddels zeven jaar verder ben ik er aardig aan gewend geraakt dat we kennelijk een opmerkelijk gezin zijn en sta ik er eigenlijk nauwelijks meer bij stil. Mensen onthouden en herkennen ons aan onze zoon. Op die momenten zijn we de bijzondere ‘ouders van’. Maar op alle andere momenten zijn we net zo alledaags en doorsnee als een ander gezin. Soms speciaal, maar meestal gewoon.

Eigenlijk geldt dat bij alles rond adoptie en vraag je je als adoptieouder dus ook regelmatig af of het gedrag van jezelf of je kind misschien ‘adoptiegerelateerd’ kan zijn. Hoort het bij adoptiekinderen, het adoptieouderschap , of is het gewoon en normaal, zoals het er bij iedere familie aan toe gaat? En zo doet onze zoon dat ook, af en toe. Opeens, uit het niets, is daar een speciale vraag, over herkomst, adoptie, over ‘zijn land’, die, nadat wij antwoord hebben gegeven, steevast gevolgd wordt door een alledaagse-jongens-van–9-back-to-reality-vraag: ‘komt het eigenlijk vaak voor dat iemand in zijn eigen doel schiet?’. Tussen het speciaal zijn door is hij namelijk vooral bezig om een gewone jongen te zijn. Meestal gewoon, voor ons altijd speciaal.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten